Σίγουρα, με το βιβλίο του κύριου Στυλιανίδη συμπληρώνεται ένα μεγάλο κενό στην, ομολογουμένως φτωχή ακόμα, ελληνική βιβλιογραφία στον επιστημονικό αυτό χώρο που τώρα αναπτύσσεται στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Πρόκειται για την πρώτη ερευνητική προσπάθεια που αξιοποιεί την τεχνική Delphi στον κυπριακό αλλά και ελλαδικό χώρο. Επιπρόσθετα, η αξιοποίηση της τεχνικής αυτής γίνεται μέσα από μια κριτική προσέγγιση που επι-τρέπει να διερευνηθούν σε βάθος τόσο οι τυχόν δυνατότητες που η τεχνική παρουσιάζει όσο και οι αδυναμίες που τη συνοδεύουν. Η σημασία μιας τέτοιας προσέγγισης βρίσκεται ακριβώς στην προσδοκία ότι η πληροφόρηση που προκύπτει από τέτοιες επιστημονικές προσεγγίσεις συμβάλλει καθοριστικά στην περαιτέρω βελτίωση της συγκεκριμένης τεχνικής διεθνώς, αλλά και στη δημιουργία της αναγκαίας εκείνης εμπειρίας και τεχνογνωσίας όσον αφορά τη χρήση της, ώστε να διευκο-λύνεται και να ενθαρρύνεται η ανάληψη παρόμοιων προσπαθειών στο μέλλον. Παράλληλα, μέσα από το βιβλίο αυτό φαίνεται πώς μπορούν να αξιοποιούνται συστηματικά οι γνώσεις και η εμπειρία αρκετών ειδικών, υψηλά ιστάμενων στην ιεραρχία των εκπαιδευτικών συστημάτων, πανεπιστημιακών, εκπαιδευτικών αλλά και φορέων της κοινωνίας, ώστε να μπορεί να προβλεφθεί η μελλοντική πορεία και εξέλιξη των διαφόρων εκπαιδευτικών συστημάτων όχι μόνο της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς. Καλύπτεται έτσι ένα μεγάλο κενό στον τομέα της στρατηγικής πρόγνωσης του μέλλοντος των σχολείων.

Μέσα από την όλη ερευνητική προσπάθεια που περιγράφεται στο βιβλίο γίνεται κατορθωτή η δημιουργία μιας δεξαμενής σκέψεων και ιδεών για τη μελλοντική πορεία και εξέλιξη του κυπριακού και ελλαδικού σχολείου. Η δεξαμενή αυτή των ιδεών περιλαμβάνει συγκεκριμένες στρατηγικές προληπτικής αντιμετώπισης του μέλλοντος, πιθανά μελλοντικά προβλήματα και πιθανές αλλαγές και εξελίξεις στα σχολεία μέχρι το έτος 2020. Οι ιδέες αυτές, καθώς και τα αποτελέσματα των σχετικών κρίσεων στις οποίες έχουν προβεί οι συμμετέχοντες μπορούν να αξιο-ποιηθούν τόσο για σκοπούς στρατηγικού σχεδιασμού και ανάπτυξης της εκπαίδευσης σε βάθος χρόνου όσο και για σκοπούς διαμόρφωσης εκπαιδευτικής πολιτικής σε συγκεκριμένα ζητήματα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το μοντέλο στρατηγικής πρόγνωσης στο οποίο καταλήγει η έρευνα που παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό, το οποίο έχει ως βασικούς άξονες τη στοχαστική πρόγνωση, την εκτίμηση του βαθμού επιθυμίας και του βαθμού πιθανότητας να πραγματοποιηθεί κάθε πρόγνωση, την επισήμανση του χάσματος ή της απόκλισης που υπάρχει και τη συγκεκριμενοποίηση των αναγκών και των προτεραιοτήτων για προληπτική δράση. Η επισήμανση των αναγκών αυτών διευκολύνει τη διαδικασία του στρατηγικού σχεδιασμού, ώστε να επικεντρωθεί στις ανάγκες που έχουν προκύψει, να ιεραρχήσει ανάλογα τις προτεραιότητες δράσης, να αναπτύξει συγκεκριμένα σχέδια δράσης και να διασφαλίσει τελικά ότι το επιθυμητό και ευκταίο θα καταστεί στον ίδιο βαθμό και πραγματοποιήσιμο. Το συγκεκριμένο μοντέλο στρατηγικής πρόγνωσης που έχει αναπτυχθεί, μπορεί να εμπλουτίσει σημαντικά τις εισροές και κατ’ επέκταση τις διαθέσιμες επιλογές στην όλη διαδικασία του στρατηγικού σχεδιασμού της εκπαίδευσης, υποβοηθώντας έτσι την ορθολογική ανάπτυξη και διαχείριση του μέλλοντος του Ευρωπαϊκού σχολείου.